Q&A

Bovenaan de voorpagina zag je al een stukje van een van mijn (Lotte's) Glorieuze Faalverhalen. Omdat wij jullie ook vragen jullie faalverhalen te delen, leek het me wel zo eerlijk om hier ook vast met de billen bloot te gaan. Het is even wat leeswerk, maar bij deze, een inkijkje in een van mijn Glorieuze Faalervaringen:

Ik kom uit een ontzettende bèta-familie. Daarmee bedoel ik dat er aanzienlijk veel techneuten op familiefeestjes rondlopen en dat er geen tekort is aan mensen die je WiFi kunnen fixen. Zolang als ik me kan herinneren, zag ik mezelf altijd als ‘de sociale’ van de bups. Ik heb ongelofelijk slimme broers en had al vroeg de overtuiging dat ik altijd het onderspit zou delven op het gebied van intelligentie. Ik moest het vooral hebben van het feit dat ik een vrolijke, sociale meid was. Dat vond ik nooit zo erg, maar door de jaren heen begonnen zich steeds meer patronen te verraden die lieten zien dat ik ergens wat aan het overcompenseren was; ik zwoer alles wat te maken had met spiritualiteit af, want ‘dat was voor mensen die niet logisch kunnen nadenken’, las me zo goed mogelijk in voor discussies en probeerde koste wat het kost als een serieuze sparringpartner te worden ge- zien. Daarom besloot ik na mijn master Internationale economie het roer om te gooien en een ‘datameisje’ te worden. Ik zou leren programmeren, data-analyses te doen en een allround ICT-goeroe worden. Na mijn studie vond ik een baan bij een groot consultancybureau. Ik kwam terecht in een team niet-ICT’ers en ‘In het land der blinden ...’ Zo kwam het dat ik binnen de kortste keren de stempel ‘datameisje’ had verworven. Trots dit bereikt te hebben, deed ik rustig mijn werk en hielp mensen met Excel wanneer ze erom vroegen. Deze titel bleef echter zo plakken dat ik al snel werd overgeplaatst naar een project dat voornamelijk bemand werd door software-engineers en informatici. Daar zat ik dan met mijn beperkte Excel-ervaring tussen deze knappe koppen. Ik wist dat ik er wat van moest zeg- gen, maar ik vond het zó belangrijk om niet door de mand te vallen, dat ik mijn hoofd naar beneden hield en stug doorwerkte. Het probleem was alleen dat ik 90% van de tijd geen idee had wat ik aan het doen was. Ik vroeg mijn collega’s wel om hulp, maar hulp vragen voor 90% van je werk gaat op een gegeven moment wel opvallen. Ik probeerde dus zo goed en zo kwaad als ik kon er zelf wat van te brouwen. Ik kocht een boek om mezelf te leren programmeren en startte met enkele online cursussen. ‘Startte’ is hier het sleutelwoord, want met de grote angst die mijn imposter syndrom met zich meebracht, zat ik meestal bevroren voor mijn lesplan en nam ik geen informatie in me op. Ik was als de dood dat al mijn collega’s stiekem dachten dat ik een mislukking was en probeerde koortsachtig te zoeken naar manieren om waarde toe te voegen. Richting het einde van het project begon ik eindelijk mijn plek een beetje te vinden; ik kreeg meer verantwoordelijkheden voor het afstemmen met de belanghebbenden en daar kon sociale Lotte wel wat mee. Ik ging nog steeds niet met veel plezier naar mijn werk, maar het was te doen. De laatste dag van de opdracht naderde en ik wist dat ik hierna op een minder technisch project zou worden gezet. Ik durfde de opluchting nog niet helemaal te voelen, maar de eindstreep was in zicht. Die avond zouden we met een groep collega’s uit eten gaan en de succesvolle afronding vieren. Iedereen was uitgenodigd; teamgenoten, de klant en zelfs de partners van mijn collega’s aten mee. We vierden feest. Iedereen kletste erop los. Toen ik me, na een paar uur in deze feestelijke sfeer te hebben doorgebracht, voorstelde aan de vriendin van een collega die net binnen kwam lopen, riep ze uit tegen haar vriend: ‘O, is dit het meisje dat niets kan?’ Het was alsof ik een stomp in mijn maag kreeg. Hij keek me ongemakkelijk en excuserend aan, wat de vernedering alleen maar erger maakte. Het enige dat ik wilde doen, was wegrennen en huilen, maar ik was met collega’s. Dus in plaats daarvan liep ik rustig weg... en huilde. Ik sloot me op in het damestoilet en wachtte tot iedereen weg was. Er werd nog een keer op de deur geklopt. Ik probeerde zo overtuigend mogelijk te zeggen dat ik me niet helemaal lekker voelde en vast iets verkeerds had gegeten. Ik hoopte vurig niemand onder ogen te hoeven komen en nadat eindelijk het geluid van de stemmen weggeëbd was, kwam ik voorzichtig de wc uit. Met betraande ogen fietste ik naar huis. Ik denk dat ik nog nooit zoveel tranen achter elkaar heb gelaten. Toen ik thuiskwam, waren ze in ieder geval helemaal op. Met een gevoel van schaamte en vernedering, maar vooral uitgeput viel ik in slaap. De ochtend erna werd ik wakker met een overweldigende hoeveelheid gedachten en emoties over de avond ervoor. Gek genoeg was de overheersende emotie niet de verlammende schaamte waar ik op gerekend had. Ik voelde opluchting. Mijn grootste angst was uitgekomen, waardoor hij als het ware onschadelijk was gemaakt. De bom was gebarsten ... en ik leefde nog. Ja, ik had wat schrammen en ja, ik had liever niet gehad dat mijn collega’s luid gegrien uit het damestoilet hadden horen komen, maar ik was vrij. Ik had de verkramping van angst losgelaten. ‘Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.’ Kun je je voorstellen hoe vrij het zou voelen als jij je angst kunt loslaten?

Glorieus Falen is falen, maar dan met het gouden staartje dat eraan vastzit. We kennen allemaal het gevoel van een steen in je maag wanneer iets faliekant misgaat. De schaamte of soms het schuldgevoel dat van binnen kan broeien en wat we helemaal alleen dragen. Wij geloven niet alleen in het belang van het delen van deze ervaringen, maar ook dat je eigenlijk een pot goud in handen hebt. Want juist in de schaamtevolle ervaring zit zóveel kennis over jezelf, humor en inspiratie voor de mensen om je heen. Dit verhaal onderzoeken we samen met jullie in drie stappen:

Stap 1: Eerst leer je puur je faalervaring te bekijken en te verdragen, want potverdorie wat kan het ongemakkelijk zijn om hieraan terug te denken.

Stap 2: Vervolgens ga je bewust op zoek naar je pijnpunt; waarom is deze ervaring specifiek voor jóu zou pijnlijk? Door dit te onderzoeken, leer je veel over jezelf en ook over wat jou uniek maakt in je team. Welke normen en waarden draag jij bij je? Welke verwachtingen? Welke overtuigingen?

Stap 3: Uit dit pijnpunt ontdek je je leerpunt; op welk thema wil jij graag groeien? Aangezien iedereen andere leerpunten heeft, vullen veel teams elkaar perfect aan en kunnen jullie elkaar ondersteunen in deze leerdoelen.

Stap 4: Nu komt ons favoriete onderdeel van de methodiek: wat maakt de ervaring glorieus? Je hebt al ervaren wat het nu precies zo pijnlijk maakte en wat je ervan kan leren, maar de vraag wat het glorieus maakt, wijst op iets veel diepers, veel wijzers zelfs. Namelijk: waar zit de humor in dit verhaal? In onze ervaring zit er zelfs in de meest zware en diep pijnlijke verhalen humor verstopt. Door deze samen te vinden, zien we dat deelnemers vaak op een vele diepere leerlaag komen. Ze leren te kijken naar hun eigen ego's en hier met veel compassie om te lachen. Dit geeft een enorme ontlading, lucht en ruimte. Hier zit de ware transformatie van een faalverhaal naar een Glorieus Faalverhaal!

Cynthia Meevis - Ondernemer, spreker & glorieus faler

Lotte Cloostermans - Auteur, coach & gerenommeerd faalhaas

Wat leuk dat je geïnteresseerd bent in onze training! We raden je aan om eerst de introductievideo op de voorpagina te kijken en vervolgens door ons aanbod heen te lezen op de pagina 'Trainingen'. Zo krijg je een goed beeld van wie we zijn, wat we aanbieden en of dit bij jouw organisatie past.

Nog openstaande vragen? Stuur ons dan een bericht via de contactpagina. Wij komen dan binnen 48 uur bij je terug met een antwoord.

Enthousiast geworden? Hieronder lees je welke stappen je kunt nemen en wat je van ons kunt verwachten wanneer je contact opneemt voor een training bij jouw organisatie:

Stap 1: Stuur ons dan een bericht via de contactpagina waarin je aangeeft voor welke datum, groepsgrootte, locatie en organisatie je geïnteresseerd bent in een training (mocht je hier nog niet alle details voor hebben, geen probleem).

Stap 2: Wij nemen dan binnen 48 uur contact met je op om een telefonische afspraak met je in te plannen. Hierin bespreken we vrijblijvend wat we voor jouw organisatie kunnen doen, kijken we of het inhoudelijk, financieel en qua timing een goede match is en beantwoorden we eventuele openstaande vragen. Zo niet, even goede vrienden!

Stap 3: Zo wel, dan maken wij een op maat gemaakte offerte voor je op met daarin de investering en het programma van de training.

Stap 4: Wanneer we een akkoord hebben over de offerte, sturen we je voor de training voorbereidende materialen op om te delen met de deelnemers. We zijn in de aanloop van de workshop per mail en app bereikbaar voor afstemming en voorbereidende vragen.

Stap 5: De dag van de training is daar! We zijn ten minste een half uur van te voren aanwezig op locatie om alles klaar te zetten en de laatste vragen door te spreken. En dan... gaan we met jullie glorieus falen!

Stap 6: Na de training ontvangen de deelnemers per mail (rechtstreeks vanuit ons of via jullie als men contactgegevens liever niet deelt) nog aanvullende materialen en onze contactgegevens om vragen te stellen. Daarnaast ontvangen alle deelnemers korting op kaartjes voor de 'Glorieus Falen' show die we jaarlijks geven in De Kargadoor in Utrecht. De organisator ontvangt de factuur van de training op basis van wat afgesproken is in de offerte.

Stap 7: Na de training blijven we vrijblijvend bereikbaar voor vragen rondom implementatie van Glorieus Falen in de jullie organisatie en uiteraard voor eventuele gezamenlijke projecten.

Dit kun je vinden op de pagina 'Trainingen & investeringen'!

De training is bedoeld voor teams of collega's die graag willen reflecteren op zichzelf, willen leren hoe je een inspirerend verhaal voor een groep kunt vertellen en de veiligheid in de groep willen vergroten. Om die reden is de training het meest geschikt voor een groepsgrootte van 5 tot 30 personen. Wanneer de groep groter is, dan is ons advies om hem op te delen in subgroepen.

De training is niet geschikt voor teams die liever enkel zakelijk en taakgericht contact met elkaar hebben zonder elkaar op persoonlijk niveau beter te leren kennen. Hier is op zichzelf niets mis mee en heeft de voorkeur van sommige organisaties. In de training duiken we in de faalervaringen van teamleden wat best kwetsbaar kan voelen. Om die reden is het belangrijk dat er naast veiligheid, de wens is om dichter tot elkaar te komen.

Jazeker, de training kan ook online gegeven worden!

Absolutely! We're committed to teaching your team to fail gloriously across country borders and beyond language barriers.

We geven de training op locatie, oftewel: we komen naar jullie toe! Mocht dit niet mogelijk zijn, dan kunnen wij ook zelf een locatie op de kop tikken voor de training.